Selamat Malam again!

Vandaag is ons laatste dagje op Java alweer, morgen gaat onze vlucht van Jakarta naar Padang (Sumatra) om vanaf daar onze vlucht richting huis te halen. Als we aankomen in Padang hebben we nog een kleine week om de onderkant van Sumatra te ontdekken voordat we alweer naar huis gaan! :(

De tijd is ontzettend snel gegaan, maar heeft ons heel, heel, heel veel leuke, mooie en grappige herrinneringen opgeleverd! We zitten nu al in Jakarta, hier slapen we een nachtje voordat we morgen op het vliegtuig stappen.

Dinsdag 26 mei zaten we nog in Blitar. We hebben die dag heerlijk uitgeslapen en ontbeten. Het ontbijt stelde alleen zo weinig voor dat we onze bammetjes die bestemd waren voor de lunch bij de tempel (die we de vorige dag gekocht hadden) er ook maar bij op hebben gegeten. Tsja.. Vuurboompjes zijn nou eenmaal broodmonsters! Na het stevige ontbijt ;) zijn we eerst naar het treinstation gelopen en hebben we een kaartje richting Yogya gekocht voor diezelfde dag 18:00. Dat hadden we eigenlijk last minute besloten omdat naar Pacitan reizen ongeveer een anderhalve dag zou kosten (twee verschillende bussen) en naar Cirebon (dat was weer een nieuw plan, gesmeden de avond ervoor) zou 13 uren boemelen zijn (‘s nachts) op een plastic stoeltje... Omdat we niet te gehaast wilden reizen dus toch besloten naar Yogya te gaan en vanuit daar door te gaan naar Bandung. Daarna even een kopi gulah gedronken in een klein lokaal tentje langs de kant van de weg. Dit geeft de locals altijd erg veel plezier; wanneer buitenlanders de ‘niet toeristische tentjes' opzoeken. Wij vinden dit juist het leukste en hebben met ons beste Bahasa (wat we ons hebben aangeleerd in de afgelopen 8 weken) met de mensen zitten kletsen. Met het treinkaartje in de pocket uitgecheckt bij het hotel, de backpacks konden we zo lang bij de administratie laten staan. Na een half uurtje rondlopen en verschillende mensen met handen en voeten gevraagd waar we een bemo richting de tempel konden pakken, toch uiteindelijk de goede opstapplaats gevonden. Daar nog een half uurtje gewacht en toen de bemo eindelijk aankwam bleek die ramvol te zitten met scholieren... Dit bleek echter geen probleem, de bestuurder toverde twee piepkleine bankjes tevoorschijn en zette die middenin de mensenmassa, waar wij ons met moeite op wisten te persen, tot groot vermaak van de rest van de passagiers. Toen Niek in zijn beste Bahasa ook nog eens ‘gezellig hier' uit wist te brengen, hikten alle scholieren helemaal van het lachen. Iedereen zat erg dicht op elkaar en natuurlijk werden er weer de nodige foto's van ons gemaakt, met de camera's zowat op onze neus. Dit keer waren we een gemakkelijke prooi; we konden immers geen kant op. Niek plante natuurlijk zijn camera ook direct voor de neus van de daders in kwestie, het bleek echter iets minder grappig, wanneer de rollen werden omgedraaid ;) Eenmaal aangekomen bij de Hindoe tempel (wat de grootste van Java moest zijn) stond onze volgende fanclub alweer te wachten; een grote groep jonge schoolkinderen die de hele tijd achter ons aan bleven lopen, foto's makend en hysterisch giegelend. Natuurlijk konden de uitspraken: 'Hello misterrrrrrr', 'Where are you going?' en 'What is your name?' niet uitblijven, die wij steeds maar weer geduldig beantwoorden tot grote pret van de kinderen. Soms, heel soms, maar dan ook heel soms he, dan wordt je er toch wel een beetje moe van! ;) De tempel bleek helaas niet zo heel denderend bijzonder, maar goed, toch weer een tempel gezien. We zijn dan ook weer vrij snel in de bemo terug richting Blitar centraal gestapt, tot grote teleurstelling van onze fans. Tegenover ons hotel lekkere kipsate gegeten, wat gehangen in de hotellobby en daarna zijn we voor 5000 roepiah opgelicht door een becakdriver die ons afzette op het treinstation. Daar zijn de meeste becakdrivers erg goed in, tot grote ergenis van Niek. Om 18:00 in de trein gestapt en 6 uren later aangekomen in Yogya. Vanaf het treinstation naar onze Losmen Setia Kawan gelopen (die hadden we in de trein gebeld om een kamer te reserveren), een prachtig art deco plekje en elke kamer had zijn eigen muurschildering. Na een biertje voldaan gaan slapen!

De volgende ochtend (woensdag 27 mei) enkele opstartproblemen. Niek was wat ziekjes aan het worden (verkouden door de airco) en blijkt niet zo'n goede combinatie met een vers uitgeslapen Floor (standaard hyper dan) ;) Toch na een moeizaam, maar heerlijk ontbijtje en een bakkie koffie op pad gegaan. Eerst zijn we naar het station, wat verder van het centrum vandaan, gelopen voor informatie voor treinen naar Cirebon, dat was namelijk het plan voor de dag erna. Toen we het station uit liepen wilden we een bus pakken naar Imogeri, waar het paleis van de Sultan te zien was en waarvandaan een prachtig uitzicht werd beloofd. Meteen snelde er een becakdriver op ons af, die Niek met enige voorzichtigheid benaderde ;) Deze man bleek goed Engels te kunnen en zat niet om een praatje verlegen. Hij wist waar we de bus richting Imogeri vertrok en wilde ons daarheen brengen voor elke prijs dat we maar wilde. Zo gezegd zo gedaan en na een half uur trappen zette de man ons af op de plek waar de bus vertrok. De becakdriver vond het wel gezellig en bleef bij ons zitten om er zeker van te zijn dat we in de goede bus stapten. Dat deed hij ook altijd bij zijn kinderen zei hij, wel zo veilig. We hebben nog even snel een flesje water gehaald voor ons en ook 1 aan de becakdriver gegeven die nogal uitgeput was van de rit. We hebben hem een flinke fooi gegeven waar de man erg dankbaar voor was en pas weer op zijn becak stapte nadat hij ons had uitgezwaaid :) Toen we aankwamen bij ‘de start' van het paleis van de Sultan, bleek dat we eerst 345 traptreden moesten beklimmen... Dat bleek nogal een pittige uitdaging in de hitte, helemaal als je er, zoals de Vuurboompjes, ook nog een wedstrijdje van gaat maken wie er als eerste boven is! Compleet uitgeput en zeiknat van het zweet kwamen we boven (eerlijk is eerlijk, Niek iets eerder dan Floor) en hebben eerst een half uur moeten bekomen. We zijn om het paleis heen gelopen en het uitzicht bleek inderdaad prachtig (zie foto's). Daarna binnen een kijkje genomen, waar de urnen van de Sultan en zijn vrouw stonden. Er waren mannen aan het bidden en iedereen zat ons een nieuwschierig aan te kijken. Om de rust niet te verstoren zijn we weer aan de afdaling begonnen, dat een stuk gemakkelijker ging. We wilden een bus terug pakken naar Yogya, maar dat bleek nog niet zo gemakkelijk. Nadat we voor niets een kwartier hebben zitten wachten op de plek waarvan een man ons vertelde dat daar de bussen richting yogya vertrokken, kwam diezelfde man ons doodleuk vertellen dat we eerst nog een kilometer moesten lopen (maar dat kon ook 2 kilometer zijn volgens een andere man) naar de pasar, daar zouden de bussen vertrekken. Tja... de buslogica is hier soms ver te zoeken. Niet uit het veld geslagen toen dus maar gaan lopen en net voor de pasar in een bocht bleek dan wel een bus te gaan naar Yogya. Daar ingestapt en tot onze verrassing wist de chauffeur te vertellen dat we het dubbele per persoon moesten betalen omdat hij te laat was met zijn planning....wij hadden dus ‘geluk' dat we in zijn bus konden zitten. Met andere woorden; het zoveelste excuus om meer geld af te troggelen van toeristen. Wij waren alleen niet zo onder de indruk en vertelden hem dat we wisten dat het slechts de helft koste en dat hij dus ook niet meer kreeg. Toen hield hij ook zijn mond en bij het afrekenen kregen we ook keurig het juiste wisselgeld terug. Toch prettig dat je na 8 weken reizen in ieder geval weet hoe de vork in de steel zit. De bus dropte ons op het busstation vanwaar we een bus moesten nemen naar de Prariwotaman area. De plaatselijke alcoholist had wel zin in een busritje en starte zijn bemo, voor zover dat ding nog de naam bemo waard was. Als je in Nederland aan de kant wordt gezet met zo'n gevaarte, ben je nog lang niet jarig (zie foto's), hier kan het echter allemaal. Het motto hier is: zolang het nog start, mag het de weg op. Je ziet dan ook nog de meest afgerachte geraamtes op wielen op de weg hier, het rijdt toch nog? Of het veilig is, dat is alleen maar bijzaak ;) De chaffeur bleek, naast alcoholist (een enorme alcoholwalm kwam ons tegemoet en hij zette steeds een duister flesje met een sterke inhoud aan zijn mond) ook nog stand-up comedian te zijn wat de busrit wel lachwekkend maakte. Toch opgelucht dat we veilig in de Prariwotaman area beland waren, daar (na een sappie in een leuk tentje) weer een becak genomen naar onze eigen wijk en een hap gegeten onder het genot van een bluesband.

De ochtend van donderdag 28 mei heerlijk rustig aan gedaan en een lui dagje gehouden. Eerst een kaartje gekocht voor de nachttrein naar Bandung voor diezelfde avond (ja de plannen waren weer gewijzigd, wegens tijdnood toch maar geen Cirebon aangedaan, reizen om het reizen trok ons niet echt), geluierd en potjes pesten gespeeld op het dakteras van ons hotel (het staat nu 36-34 voor Niek, nadat Niek lange tijd achter heeft gestaan, haha) en daarna zijn we over de pasar gelopen, marktjes bekeken, en zijn we weer naar de Prariwotaman area gegaan voor een hapje en een drankje voordat we in de trein zouden stappen. De nachttrein naar Bandung was een ‘eens, maar nooit weer ervaring', compleet gebroken na het 6 uur durende gehobbel kwamen we er 05:30 aan. Met de slaap nog in de ogen die ochtend het hotel gezocht (vrijdag 29 mei), wat uiteindelijk een uur geduurd heeft aangezien we er na enige tijd achter kwamen dat we op het verkeerde station van Bandung uit waren gestapt. Dat verklaarde ook dat we het hotel niet konden vinden aangezien we er nog een half uur rijden vandaan zaten... echt ‘puik' zo op de vroege ochtend ;) Na enig gestuntel stonden we om 06:45 dan eindelijk voor de deur en konden we een paar uurtjes gaan slapen. Niek heeft ietsjes langer geslapen dan Floor omdat hij nog wat ziekjes was en werd blij verrast wakker met heerlijke broodjes en... KOFFIE die Floor helemaal zelf heeft gehaald (3 straten verderop) ZONDER te verdwalen!! Goed he? Eerst heerlijk ontbeten en nog wat aangelummeld en toen was het alweer half 4 ‘s middags. Eerst de stad ingegaan en over de Jalan Braga gelopen. Dit moet het uitgaans/restaurant mekka van Bandung zijn. Qua alcohol zit het er wel goed maar we hebben toch zeker 4 keer te horen gekregen dat er geen eten geserveerd werd. Uiteindelijk zijn we dus ook bij een oude vertrouwde ‘Rumah Makan Padang' terecht gekomen waar we onze buikjes hebben gevuld met oud en vertrouwd Sumatra eten met de hand :) Na het eten zijn we richting hotel gegaan waar we een tour voor de volgende dag wilden regelen. In het hotel ontmoetten we Stephanie en Liezelotte. Dit zijn 2 meiden uit leiden (haha rijmt) die ook wel geinteresseerd waren in een tour. Toen begon het ellenlange afdingproces maar we hebben voet bij stuk gehouden en dat vonden ze niet echt leuk. Toen kwamen er nog 2 Fransen binnenlopen en zagen wij onze kans schoon. Uiteindelijk hebben we met 6 personen maar liefst 780.000 roepiah korting weten te krijgen! Voldaan nog een biertje gedronken en toen gaan slapen want de volgende dag zouden we om 8 uur vertrekken.

Zaterdag 30 mei vertrokken we om 08:20 (Niek moest nog even zijn ding doen ;) richting de Papandayan vulkaan. Het was dik 2,5 uur rijden en onze chauffeur was echt de grootste mongool die we ooit achter een stuur hebben zien zitten. Er zijn er hier nogal veel. Hij had een irritante combinatie van gas geven/ gas los/ gas geven/ gas los enz als rijstijl. Wij zaten dus als een stel milkshake's achterin en daarbij vond hij het ook nodig om elke keer als hij een bocht instuurde, nog even iets scherper bij te sturen. Erg fijn allemaal. Met het ontbijt bovenin de slokdarm kwamen we op de parkeerplaats aan en konden we gelijk beginnen met klimmen. Da's nog eens benen strekken!

De Papandayan vulkaan is in 1772 ontploft en het puin is kilometers over het terrein verspreid. In 2002 is hij nogmaals uitgebarsten en het spoor gestolde lava is nog goed zichtbaar met afgebrande boomstammetjes. Hier hebben we 2 uur gehiked en we hebben veel mooie dingen gezien. Het was net als bij Kawa Ijen. Erg veel zwaveldamp en een uitgestrekt maanlandschap. Toen verzon de gids dat het leuk was om allemaal 2 witte indianenstreepjes op onze wangen te doen. Dat zou ons een team maken!! Jullie weten waarschijnlijk al hoe we reageerden ;). Toch maar meegedaan omdat we natuurlijk geen spelbrekers wilden zijn. Toen kwam hij op het idee om een groepsfoto te maken (YESSSS!) en zoals jullie zien kon Niek niet echt serieus meer blijven. Hierna zijn we weer naar beneden geklommen en verdergegaan richting de theeplantage. Daar aangekomen zijn we eerst helemaal naar boven geklommen wat mooie plaatjes opleverde. Helaas was het bewolkt dus niet op zijn mooist. Toen heeft de gids uitgelegd hoe de boer te werk gaat m.b.t. oogsten en het verzorgen van de theeplantage. Na al dit interessants zijn we weer in de auto gestapt richting de hotspring (jeeh!) Onderweg gestopt bij een rijstveld en daar zijn we doorheen gebalanceerd over de smalle dijkjes. Het ging iedereen vrij goed af behalve Floor die na 2 dijkjes met hevig trillende knietjes in het zompige kleiveldje donderde. Met het modder op de enkels en nog heviger trillende knietjes verkondigde ze aan de groep dat ze niet meer verder ging. De gids vroeg bezorgd aan Niek of alles goed met Floor was en die antwoorde lachend dat evenwicht niet haar sterkste vak was. Daarna zijn we verder gereden en toen waren we eindelijk bij de hotsprings. Het water was echt heeeerlijk en we hebben een uurtje rondgedobberd. Volledig herboren zijn we in schone, niet naar zwavel meurende, kleding gestapt en begonnen we aan de rit terug naar huis. Thuis aangekomen zijn we heerlijk wat gaan eten bij Restaurant New Asia. Bij binnenkomst waren wij weer eens een ware atractie. Het hok was helemaal leeg. De tafels waren bekleed met kinky latex matjes en dit geheel werd sfeervol verlicht door 22 TL-buizen. Desalniettemin was het eten heerlijk en de eigenaar en eigenaresse (oud stelletje) hebben trots staan toekijken hoe wij onze laatste hap naar binnen schepten. Goed gevuld zijn we op ons eigen dakterras gaan zitten met biertjes en breezertjes voor Floor ;) en daar hebben we onze pest-contest voortgezet.

De volgende dag (31 mei) zijn we na het ontbijt richting de maribaya waterval gegaan. Dit kostte nogal wat moeite aangezien de eerste bemo-chauffeur ons er heen zou brengen en ons vervolgens midden in een ander dorp er uit bonjourde. Lichtelijk geirriteerd (Niek) gingen we op zoek naar het volgende vervoersmiddel. De aardige meneer in kwestie vroeg 50.000 RP voor een ritje van 10 minuten. Na wat stevige onderhandelingen (wederom Niek) hebben we dit naar 14.000 weten te brengen. Dit is namelijk de normale prijs. Bij de waterval aangekomen werden we wederom bestormd door hordes kinderen die allemaal met hun telefoon 2 cm voor je gezicht kwamen om een 'leuke' foto te maken. Zo fijn allemaal. Niek heeft hierop een antwoord gevonden en trekt tegenwoordig vliegensvlug zijn telefoon en gaat die op de aanstormende menigte richten. Dit werkt erg goed want als je het grapje omdraait (zoals ook al bleek in de bemo tussen de scholieren) dan is het natuurlijk helemaal niet leuk. Heerlijk rustig zijn wij aan onze wandeling van 6 kilometer (volgens de folder) begonnen richting de Dago waterval. Het was een mooie wandeling dwars door het bos die helaas elke 30 seconden bruut werd verstoord door een langs scheurende motorfiets met achterop luie indonesiers die het woord wandelen niet kennen. We zijn op een steen gaan zitten waar we witte bammetjes hebben gesmeerd met, u raad het al, hagelslag. Na de lunch aan de laatste 2 kilometer begonnen (althans dat dachten we). Toen we op het laatste stukje de weg vroegen stuurde een meneer ons van de heuvel af. Na 15 minuten afdalen kwamen wij er achter dat deze fijne vent een geintje met ons uitgehaald had. Niek kon dit helaas niet op prijs stellen en begon als een woeste stier de bult weer op te stampen, vertellend over wat hij met de tandjes van deze fijne vent ging doen. Uiteindelijk heeft Floortje hem nog op tijd rustig gekregen en zijn ze aan de goede weg begonnen. De Dago waterval was mooi om te zien omdat het omringdt wordt door rotsen. Helaas is het tegenwoordig wel erg vervuild. Na de waterval hebben we in het Dago Thea House de zon achter de wolken onder zien gaan (helaas) onder het genot van een bakje koffie en een kannetje japanse thee wat volgens Floor niet goed schenkt aangezien het dekseltje in haar kopje lag :) Na de thee zijn we vrij soepel weer naar huis gekomen met 2 bemo's en een becak en toen wederom op ons dakterras beland.

Vandaag zijn we met de trein naar Jakarta gegaan en morgen staat onze vlucht naar Padang gepland.

Dit was het weer voor nu! Veel leesplezier en tot over 10 daagjes!

Dikke zoenen! Broer & Zus