Selamat malam!

Wij zijn weer back @ Java! En daarmee ook meteen terug naar het 'celebrity-status' ;)

Maandag 18 mei hebben we voor het laatst geschreven, toen zaten we nog in Ubud, op Bali. We zijn na ons verhaal (hongerig) naar een super leuk restaurantje gelopen genaamd 'Bali Budha' (geode tip van Annemee!) waar we echt heerlijk hebben gegeten. Het enige jammere was dat we 22:00 er letterlijk werden uitgeveegd omdat ze gingen sluiten. Gelukkig konden we nog net onze maaltijd opeten, een toetje zat er helaas niet meer in, tot groot verdriet van Niek die zijn zinnen had gezet op een groot stuk chocoladetaart... :( Zodra we ook maar een voet buiten de deur hadden gezet (stipt 22:00) werden de lichten uitgedaan en ging de deur op slot. De subtiliteit van de Balinese horeca zullen we maar zeggen.. ;) Ergens anders konden we nog net een kopje koffie drinken, in 10 minuten tijd want dit restaurant sloot zijn deuren om half 11. Uiteindelijk beland in een jazz café waar ze BremBali serveerden; een suikerriet-arak, weer een andere variant die we nog niet kenden en weer wat zoeter smaakte. Daarna heerlijk gaan slapen.

Op onze tweede dag in Ubud (dinsdag 19 mei) zijn we op tijd opgestaan, hebben ontbeten op ons eigen terrasje in de leuke homestay en zijn daarna op de motor gestapt om de omgeving te verkennen. En de omgeving van Ubud is werkelijk prachtig. We hebben twee verschillende Hindoe tempels bezocht, die midden in deze prachtige natuur staan. Bij de eerste tempel ('The Elephant Cave') moesten we een sarong dragen om binnen te komen, die volgens Floor beeldig staat bij Niek ;) Op deze manier toon je respect voor het Hindoe geloof. Geen probleem dus: zo gezegd zo gedaan, maar toch enigzins verbaasd wanneer er dames rondlopen in dezelfde sarong, maar met de boezem slechts half bedekt... over respect gesproken... ;) Bij de tweede tempel hoefden we geen sarong te dragen, maar was een sjaaltje om de heup genoeg. Na honderden trappen aflopen kwamen we in een tweede droomwereld terecht inclusief riviertjes, waterval en rijstvelden, je zou bijna vergeten dat je een tempel bezocht. Nog nagenietend terug gelopen naar de uitgang en even vergeten dat we diezelfde honderden trappen ook weer op moesten... :) Alle mensen die we ons tegemoet kwamen op de trap moesten lachen om onze verhitte hoofden, waarschijnlijk niet beseffend dat hen hetzelfde lot boven het hoofd lag! Bij de tempels hebben we prachtige foto's gemaakt (zoals jullie kunnen zien) en onder de indruk terug gereden waar we bij onze homestay tegen 15:00 weer witte bammetjes met hagelslag hebben gegeten :) Daarna zijn we naar de pasar (plaatselijke markt) gelopen en hebben hier op ons gemakje rondgestruind om vervolgens neer te ploffen bij een leuk tentje waar we ons dagelijkse potjes pesten hebben voorgezet onder het genot van een hapje en een drankje.

Voor de volgende dag (woensdag 20 mei) hadden we vervoer geregeld naar Denpasar, de hoofdstad van Bali. Na het ontbijt, naar de hoofdweg gelopen, waar we om 11:30 werden opgepikt met een private car met airco, hoe vervelend ;). We werden in Denpasar op het busstation gedropt, waar we een bus hebben genomen naar Bayuwangi te Java (geheel in het oosten). Dit soort bussen gaan mee op de ferry en droppen je dan in een stad in Java. Aangekomen in Bayuwangi 'Hotel Baru' opgezocht waar we voor 2,50 Euro konden slapen. We hadden expres dit 'low budget' hotel gezocht omdat we er maar een paar uren zouden slapen. We hadden namelijk de 'Ijen trip' geboekt voor de volgende dag en dan zou om 04:00 het wekkertje gaan. Eenmaal geïnstalleerd in het hotel zijn we naar het huis van meneer Aekonu gelopen, bij wie we de Ijen trip hadden geboekt. Het Ijen plateau is een vulkaan waarvan de krater een enorm zwavelmeer is dat een felle turqoise kleur heeft. Hoewel werklui dag in dag uit zwavelbrokken van het meer naar beneden slepen, kan je als toerist ook deze vulkaan op. Meneer Aekonu legde ons uit wat ons allemaal te wachten stond en daarna zijn we ergens een hap eten gaan scoren. We belanden aan een tafeltje langs de kant van de weg samen met een Nederlands stel (die in hetzelfde hotel zaten als ons) en hebben hier een heerlijke Nasi Goreng gegeten. Eenmaal terug in het hotel werd ons vermoeden meteen bevestigd; de 'low budget' kamers van dit hotel worden voornamelijk gebruikt om 'dames te ontvangen'. Hebben wij weer, dachten we. We waren dit soort hotels wel vaker tegengekomen op Java en er altijd met een grote bocht omheen gelopen. Hotel Baru heeft het dus iets beter kunnen verhullen ;)

Donderdagochtend (21 mei) stonden we om 05:00 bij het huis van meneer Aekonu, waar we eerst een ontbijtje kregen. Daarna met een jeep eerst naar het dichtsbijzijnde strand gereden (een bestuurder en meneer Aekonu waren mee) waar we de zon hebben op zien komen. Hoe vaak je ook een zonsopkomst ziet, het blijft elke keer weer mooi. Zeker met vissersbootjes die de vangst van de vroege ochtend binnenhalen op de voorgrond. Daarna zijn we naar het beginpunt van het Ijen plateau gereden (de weg leek erg op de 'transsumatran highways'!) en daar werden we gedropt. Vanaf daar moesten we 3 kilometer omhoog lopen om het zwavelmeer te kunnen zien. Onderweg naar boven, op een weg die steeds steiler werd, kwamen we constant mannen tegen met manden zwavelbrokken op de rug. Deze mannen, vaak klein en mager, droegen met gemak 60 tot soms wel 100 kilo zwavel naar beneden, en dat op slippers! Bij veel mannen zag je hele eeltbulten op de nek zitten waardoor je gaat beseffen hoe vreselijk geautomatiseerd alles toch in Nederland is. En toch, ondanks het zware werk, begroet iedereen je met een glimlach en een vriendelijk 'Selamat pagi!'. Niek heeft op de heenweg bijna al zijn sigaretten uitgedeeld aan deze mannen, waardoor hoe verder we stegen, de mannen die we later tegen kwamen het moesten bekopen met een snoepje. Als we dat eerder hadden geweten hadden we een paar pakjes sigaretten ingeslagen om uit te delen. Eenmaal boven gekomen eindelijk uitzicht over het prachtige meer, waar zwaar ruikende zwavelwolken vanaf kwamen. We hebben de tijd genomen hier alles te bekijken en alleen Niek is nog helemaal naar beneden gelopen waar ze het zwavel vandaan halen. Omdat de maag van Floor niet zo sterk was, is alleen Niek aan de afdaling begonnen en werd begeleid door een man die zijn sleutelbeel had gebroken en het werk (zwavel delven) niet meer kon doen, hij kon de manden natuurlijk niet meer naar beneden tillen. Beneden dicht bij de zwavelwolken leek het net alsof je op de maan liep en viel je bijna van je stokje van de dampen. Niek is daarom ook niet langer dan 15 minuten beneden gebleven, het kan niet gezond zijn in die lucht te werken! Daarna weer aan de afdaling begonnen en weer bij meneer Aekonu in de auto gestapt. Deze wilde alleen helaas niet starten, en hebben we eerst 1,5 uur gewacht voordat we verder konden. Nadat de jeep weer klaar was, zijn we naar een gebied gereden waar we 5 watervallen konden zien en waar het zuiverste water, dat je zo kan drinken, van de bergen naar beneden stroomt. Hierna bracht meneer Aekonu ons naar een zwembad dat bestond uit natuurlijk bronwater (en ijskoud!) waar we een frisse duik konden nemen. De lunch bestond uit, hoe kan het ook anders, Nasi Goreng, die we weer geheel fris en fruitig opaten. Daarna nam meneer Aekonu ons mee naar zijn huis waar we een 'kopi luak' hebben gedronken (koffie die normaal voor 10 Euro per kopje wordt verkocht vanwege de koffiebonen die zijn 'verteerd' door de Luak, een wilde kat) en daarna bracht hij ons, samen met zijn vrouw, naar Cemoro Lawang (4 uur van Bayuwangi); een dorpje vanwaar we de vulkaan 'Bromo' konden beklimmen. In het hotel dat voor ons was geregeld afscheid genomen van onze fantastische gids en snel op bed gegaan. We waren blij dat er wollen dekens voor ons klaar lagen want Cemoro Lawang ligt iets hoger en is ' s avonds koud!

De volgende ochtend (vrijdag 22 mei) werden we om 03:34 opgepikt door een jeep die ons naar een groot uitkijkpunt bracht waar we de zon achter de Bromo vulkaan zagen opkomen. Het uitzicht was prachtig en de hemel was kraakhelder. Onder het genot van een sterk bakkie hebben we er optimaal van genoten. We stonden alleen tussen een mensenmassa die allemaal 'de beste foto' wilden maken, wat daardoor een uitdaging op zich werd. Van alle kanten werd er in je zij geport, wat soms enigzins frustrerend was zo op de vroege ochtend, maar toch zijn de foto's goed gelukt, al zeggen we het zelf! Daarna reed de jeep ons naar de 'zandzee' (een grote zandvlakte) die we over moesten steken om de Bromo te kunnen beklimmen. Toen we uit de jeep stapten werden we verrast door een mensenmassa die ons allemaal op een paard wilden hebben. Dit paard zou je dan de ' zandzee' over helpen. Uiteraard tegen weer 'een special price my friend'. ;) Niek zag dit hobbelritje wel zitten, weer wat minder om te lopen zo dacht hij, maar werd teleurgesteld door Floor die als de dood is voor paarden. Toen bleek dat Floor met geen mogelijkheid op 'zo' n knol' wou worden gehesen (sorry Lise...haha) toch maar gaan lopen. Gelukkig bleek dit een kleine wandeling (tot grote vreugde van Niek en dus ook van Floor, anders had ze haar hele leven moeten aanhoren dat ze op een paard had moeten zitten) en werden de 275 traptreden om op Bromo te komen daarna met gemak beklommen ;) Bovenop Bromo hadden we een prachtig uitzicht op de krater en later, toen de bewolking weg was, ook op de omgeving. Toen de zonnestralen ons begroetten zijn we weer aan de afdaling begonnen (en wederom de zandzee over GELOPEN) en werden we weer naar het hotel gebracht. Daar hebben we een ontbijtje gehad en zijn we met een bemobusje naar Probilingo gereden vanwaar we de bus namen naar Malang.

In de bus voornamelijk geslapen en toen we na 2 uur bussen in Malang aankwamen had Niek even een paar minuten tijd nodig om wakker te worden. Dit deed hij door versuft op het busstation te gaan zitten en doodkalm zijn tas te gaan organiseren, tot groot vermaak van de plaatselijke bevolking. Dit was enigzins vreemd aangezien Niek normaal al lang en breed had uitgevonden hoe we moesten lopen of wat de plan van aanpak was. Na menige lachbuien verder, en wanneer de slaap was uitgewerkt, uitgezocht waar het hotel was dat we zochten en ons in een microlet gepropt die ons ervoor afzette We hadden een hotel opgezocht met een kamer met alle luxe omdat we vonden dat we dat wel verdiende na twee vroege ochtenden! :) We hebben onze 7 kilo wasgoed (ja echt) eerst weggebracht (dat werd gewassen en gestreken voor 1,5 Euro), wat gegeten, gepooled en vroeg het bedje ingedoken.

Zaterdag 23 mei, geheel bijgekomen en uitgeslapen, ontbeten en daarna een iets goedkoper hotel opgezocht. We hadden van Marieke (een meisje die we ontmoet hadden in Bukit Lawang bij de fishbbq en die nu werkt in een ziekenhus in Malang) de tip gekregen te gaan kijken bij 'Tempo Doeloe' een festival dat werd georganiseerd dat weekend. Tempo Doeloe bestaat uit muziek en dans, historie, vele eet- en souveniertentjes en waar mensen heen gaan in traditionele kleding. Zo wordt elk jaar het bestaan van Malang gevierd. Erg leuk om mee te maken. We hebben daar gelunched (geen idee wat het precies was, maar het smaakte goed) en daarna hebben we het ' army museum' bekeken, waar vele Nederlandse invloeden te zien waren. Ernaast zat een ' Holland bakery' waar we een chocoladecroissant hebben opgesnoept. Daarna hebben we het centrum van Malang bekeken, een bakkie gedaan bij Toko Oen (die hebben ze ook in Malang opa!), boodschapjes gedaan, de was opgehaald en daarna hebben we een becak gepakt naar een restaurant voor een hapje. Eenmaal thuis moesten we eerst even een mierenkolonie uitroeien als we die nacht niet verrast wilden worden in bed, maar gelukkig nam Niek die taak dankbaar op zich ;)

Zondagochtend (24 mei) hadden we bedacht dat we een dansshow wilden zien genaamd 'Kuda Lumping' en volgens ons begon dat om 10:00 waar we ons ietwat voor moesten haasten. Eenmaal daar aangekomen bleek het haasten voor niets, de show zou pas beginnen om 12:00 (daar kwamen we na een uur achter toen we eerst hadden zitten luisteren naar de plaatselijke sterren van Malang). Toen de show om 12:00 begon (waar we de hele tijd op wachten) waren we eerst nog zeer enthousiast omdat de dans op zich mooi was. Daarna veranderde de sfeer enigzins toen de dansers 'in trance zouden moeten raken van de dans en de muziek waardoor ze glas zouden kunnen eten', in werkelijkheid werd er gewoon ether/mescalina gesnoven waardoor de dansers het niet meer voelden wanneer ze glas aten...We zijn toen maar weer teleugesteld verder gegaan en een vogelmarkt bekeken. Die avond hebben we snel even wat gegeten en met Marieke afgesproken op Tempo Doeloe, dat vol stond met mensen. We hebben daar de hele avond rondgelopen en honderden keren op de foto geweest met lokale studenten. Dat gaan we nog missen als we weer in Nederland zijn ;) We hebben die avond veel gekletst met leuke Indonesïërs over de cultuur, de tradities, de lokale gewoonten etc. Voldaan zijn we daarna naar huis gelopen en heerlijk geslapen.

De volgende dag (vandaag, 25 mei) hebben we in de ochtend eerst afgesproken met Marieke, zij liet ons het ziekenhuis van Malang zien waar ze werkte. Daar gaan de dingen allemaal net even anders en het was best indrukwekkend om te zien. Na een sapje te hebben gedronken in de kantine naar het hotel gelopen, de tassen gepakt en (zuchtend en steunend, de backpacks worden op miraculeuze wijze steeds zwaarder) naar het treinstation gelopen. Daar hebben we een trein gepakt naar Blitar, 2 uren van Malang. Daar aangekomen een becak naar een hotel genomen en toen zijn we het stadje ingelopen. Na een beetje rondkoekeloeren heeft een becak ons naar het graf van Soekarno gebracht; een indrukwekkend en gigantisch monument dat midden in de stad gelegen is. Dezelfde becak heeft ons ook weer naar het hotel gebracht. Daar een biertje gedronken en toen ergens een happie wezen eten. Floor wilde graag Nasi Pecel proberen (weer eens wat anders dan Nasi Goreng) en Niek ging voor de Nasi Rawon. Beide plaatselijke gerechten van Blitar en erg lekker. We waren vanmiddag al langs het restaurant gelopen en toen hadden we gevraagd of we daar konden eten. Toen we er aankwamen lag er heel schattig een blaadje op tafel met onze namen die we vanmiddag door hebben gegeven. Zie foto's!

Morgen staat een bezoek aan een tempel in de buurt in de planning en daarna nemen we of een trein naar Yogya, of een bus naar Pacitan. Dat is voor ons ook nog een verrassing en kan ook zo weer veranderen ;) Over een tijdje kunnen jullie lezen wat het is geworden!

Na 2,5 uur in een internetcafé om dit verhaal te tikken en foto's te uploaden vinden we het wel even genoeg en duiken we ons bed in! :)

Tot gauw!

Liefs en een dikke zoen,
Broer en Zus