Selamat Malam! (Goedenavond)

Hier weer even een update, nog steeds vanaf Bali, alleen nu vanuit Ubud: een schattig dorpje dat vol staat met Hindoe tempels, kleine lokale winkeltjes, geweldige homestays (waarvan wij er 1 bewonen) en het ligt tussen de rijstvelden en palmbomen. Een waar klein paradijsje!

De laatste keer dat we schreven was ‘in cultuurshock’ toen we net die dag waren aangekomen in Kuta (11 mei). Nadat we die dag hadden ingecheckt in een hotel hebben we eigenlijk de hele dag nodig gehad ’te wennen’ aan de verandering van Sumatra/Java naar Bali... We zijn allereerst naar het strand gelopen, met de voetjes in de zee en genoten van een mooie zonsondergang, dat dan weer wel. Daarna zijn we de winkelstraten doorgewandeld, waar ze bijna in elke winkel hetzelfde verkopen, beetje rondgedwaald en toen ons verhaal geschreven. We hadden algauw in de gaten dat je in Kuta niet naar een restaurant hoeft te zoeken waar de meeste locals zitten (dat deden we altijd in Sumatra en Java omdat het eten daar altijd goed is), sterker nog; die was niet eens te vinden. Toen we net ergens aan een tafel wilden gaan zitten, zagen we de groep mensen die we hadden ontmoet op het (zweverige) feestje in Yogya, toen we met Mattew mee waren gegaan. We zijn toen aangeschoven en het was erg leuk bij te kletsen over wat we individueel zo allemaal gezien en gedaan hadden. Na wat ervaringen te hebben uitgewisseld en de maagjes vol zaten, hebben we wat boodschapjes gedaan en zijn we met een biertje op ons eigen terrasje gaan zitten met ”Heeeeeeeeeeey Heeeeeey Baby, oooeeehhh aaaaaah” als achtergrondmuziek dat schalde uit het centrum van Kuta.

De volgende ochtend (12 mei) besloten we eerst de stad in te lopen om een bus te regelen richting Sanur, we konden die dag daarop (13 mei) vertrekken om 10:15, dus direct maar geboekt voor de volgende dag. Daarna hebben we een lunch gescoord bij een tentje aan het strand waarna een stranddag op de planning stond: zonnen en zwemmen, daar hadden we zin in. Helaas gooide het weer roet in het eten; het heeft die hele dag geregend. We hebben daarom maar weer wat rondgelummeld, gekaart, de was opgehaald en tegen een uur 20:30 ergens heerlijk gegeten. Vervolgens zijn we doorgewandeld naar een ’Reggae Bar’ waar een (zeer goede) band alles behalve reggae speelde, haha, maar het klonk erg goed. Jammer genoeg voor de band bestond het publiek voornamelijk uit dronken dropjes, jong en oud, die verwoede pogingen deden zich ritmisch te bewegen op de muziek. Maar niet te klagen; het leverde voor ons een amuserende show op! Toen de band ophield hadden we er wel genoeg van en zijn we naar ons hotel gegaan.

De dag erna zouden we verder reizen naar Sanur, met de bus van 13:00, dus we konden heerlijk even uitslapen. Tegen 14:30 kwamen we aan in Sanur en hebben we ingecheckt in een leuk hotel met balkonnetje. Sanur is een gemoedelijk dorpje, minder toeristisch en met leuke strandtentjes langs het strand. Omdat we de dag ervoor al zin hadden om op het strand te gaan liggen, zijn we na het inchecken direct doorgegaan naar het strand waar we de hele dag hebben liggen bakken. Heerlijk na zes weken backpacken! Tegen etenstijd zijn we langs het strand gaan lopen en neergeploft bij een leuk strandtentje: op een hangbank met grote kussens en met de voetjes in het zand uitkijkend op de zee. De dag daarna (14 mei) hebben we een veel goedkoper hotel gevonden; een homestay met een zwembad voor de deur, dus die keuze was snel gemaakt. Meteen een kamer geboekt voor de volgende nacht. Daarna volgde eigenlijk hetzelfde ritueel: marktjes bekeken, bakken op het strand, eettentje opgezocht, geborreld en slapen. Zwaar leven heben we toch... ;)

Omdat we vanaf 15 mei voor drie dagen een motorbike hadden gehuurd en we besloten dat er wat actie moest worden ondernomen (van niks doen wordt een mens lui), zijn we, nadat we zijn verhuisd naar de homestay, met de motorbike naar Ulu Watu gereden: HET surfparadijs van Bali werd ons verteld. Omdat we graag een surfles wilden nemen besloten daarheen te gaan. Nadat Niek ons door het chaotische verkeer had geworsteld kwamen we aan in Ulu Watu. Wat een prachtplek! Een klein dorpje dat tegen een rotswand aanzit (waardoor je vele trappen op moet klauteren om ergens te komen) en waar je ook staat: je hebt een fantastisch uitzicht op de azuurblauwe zee waar je de surfers met de golven mee zien gaan. We hebben bij een tentje aan de rand van de klif een sapje gedronken en eens rondgevraagd waar we surflessen konden nemen. Helaas moesten we daarvoor verder rijden naar Padang Padang, in Ulu Watu wordt geen surflessen gegeven omdat de golven van Ulu Watu zeker voor beginners (en dus zeker voor groentjes zoals Floor) te moeilijk en te gevaarlijk zijn. Dus weer op de motor gestapt en 10 minuten verder gereden naar Padang Padang. Het strand zag er wederom erg aantrekkelijk uit dus zijn we daar eerst maar even neergestreken. Die dag (voor de verandering) liggen zonnen en Niek heeft een goede deal gemaakt met een surfschool. Blij met de deal zijn we weer naar huis gereden. De dag erna (16 mei) moesten we half 11 klaar staan voor onze surfles (2,5 uur met twee instructeurs) tegen een goede prijs EN we mochten de boards de hele dag houden. Half 11 stipt stonden we klaar en kregen we een surfshirt aan; knalgeel en erg nauwzittend waardoor het bij Niek vaak opkrulde tot een naveltruitje... Op het strand kregen we eerst les over de techniek, hoe we op het board moesten springen, hoe te peddelen etc. Op het strand ging alles zo soepel, dat doe ik even dacht Floor. Maar in het water is het toch wel hard werken, zeker als je het nog never nooit hebt gedaan. Niek heeft zeker 5 keer een mooie golf, staand kunnen pakken, maar was er na 4,5 uur heen en weer gepeddel wel flauw van. Met de golf meegaan is niet zo moeilijk en gaat snel, tegen de stroom in terug peddelen duurt net even wat langer... haha. Floor heeft de golven voornamelijk met de knietjes op het board gepakt, staan bleek toch wel lastig. Maar na ruim 4,5 uur kreeg Floor het toch eindelijk voor elkaar om op de hurken op het board te komen en was hier zo euforisch over dat Floor iets te snel rechtop ging staan waardoor de golf haar na slechts 2 seconden al greep. Met gekneusde ribben, ontwrichte schouders en een moe, maar voldaan lichaam het water uitgekrabbeld en even uitgepuft op het strand. Dit gaan we zeker weer een keer doen! Na het bedanken van de zeer geduldige instructeurs zijn we weer op de motor gestapt. Na ongeveer 15 minuten rijden (het was anderhalf uur naar huis) werden we door de locale motoragent gesommeerd om langs de weg te stoppen. Toen hij afstapte vroeg hij om Niek zijn rijbewijs en die verklaarde dat hij die niet bij zich had omdat hij die dag had gesurfd en het hem niet handig leek om zijn documenten op het strand te laten slingeren. Daarop antwoorde oom agent dat wij dan maar 100.000 roepia moesten betalen voor een vervalst papiertje zodat we dan verder konden rijden (?). Juist... wij snapten het ook niet helemaal. Toen we verklaarden dat we helemaal geen geld meer bij ons hadden omdat we onze laatste centjes hadden omgeruild voor benzine om thuis te komen werd oom agent een beetje chagrijnig en begon onze buddy-seat te doorzoeken waar ook nog eens de lege verpakking lag van 2 anti-malaria pillen maar dat had hij gelukkig niet door (kunnen ze hier nog wel eens moeilijk over doen). Toen verzon hij een nieuw plannetje en zei dat hij dan onze registratiepapieren in beslag nam zodat wij dan bijna 3 uur heen en weer konden rijden om meneer zijn geld te brengen en dan kregen wij de registratiedocumenten terug en konden we wederom naar huis rijden. Niek vond dit niet een goed plan en vroeg of oom agent dan misschien mee kon rijden naar Sanur zodat hij daar zijn (omkoopsom) boete kon innen. Hierop reageerde oom agent nog chagrijniger en vroeg of we echt helemaal geen geld meer bij ons hadden. Hierop zeiden wij, eniszins vermoeid, NEEE! En toen flikkerde hij verdrietig onze registratiedocumenten terug in de buddy en sjeesde zonder gedag te zeggen er vandoor. Inderdaad, we hebben elkaar een paar seconden aangekeken, begonnen te proesten van het lachen en beseften dat we eigenlijk erg veel mazzel hadden gehad. Nog euforischer wederom op de motor gesprongen naar huis om EINDELIJK onze prestaties te vieren met een ijskoude Bintang.

Die avond op zoek gegaan naar een restaurant waar we zuchtend, kreunend en jammerend van de pijn met moeite een pizza naar binnen hebben gewerkt. Na de pizza nog geborreld in het sportscafe en toen voldaan gaan slapen.

Gisteren zijn we ’s ochtends eerst naar de pasar (markt) gereden om een indiase drollenvanger (een soort broek) voor Floor te scoren die er leuk uitziet ondanks Niek zijn fantastische omschrijving. Van het kastje naar de muur gestuurd en half Bali overgescheurd en rond half 3 besloten we dat de halve dag (die we vrij nutteloos gespendeerd hadden) voorbij was en dat we dan liever op het strand hadden gelegen. Hierop zijn we wederom op de motor gesprongen en naar Binjing gereden. Daar aangekomen zijn we direct de zee ingesprongen (Niek zag het koraalrif over het hoofd en eindigde dus vloekend en tierend in de witte schuimkoppen) om even af te koelen (was nu dus dubbel nodig voor Niek). Na de verfrissende duik kwamen we nog bekenden tegen die we hadden ontmoet in Bukit Lawang (oerang oetan) en hier hebben we gezellig zitten kletsen op het strand. Toen de zon bijna onder was besloten we dat we echt naar huis moesten omdat we niet graag in het donker reden. Dit bleek helaas een fabeltje omdat we de weg terug naar de motor niet konden vinden. (sorry paps, zelfs het richtinggevoel van je zoon was niet helemaal in orde). Floor (lichtelijk moedeloos) verdween plotsklaps in een jungle omdat we volgens haar die kant op moesten. Ze wist alleen niet dat Niek (op de weg staand) met een taxichauffeur aan het onderhandelen was. Keihard FLOOR geroepen en die kon gelukkig wel de weg terugvinden naar de taxi die ons afgezet heeft bij de motor. Het was onderhand al donker dus redelijk rustig, zonder aangehouden te worden!, naar huis gereden.

Vandaag hebben we eerst ontbeten met Annemee Struijk. Het was erg gezellig en na een karige fruitsalade zijn we in de bus naar Ubud gesprongen. Daar aangekomen eerst een kilometer gelopen met de rugtassen voordat we bij ons geboekte homestay aankwamen. Echt een heel schattig kamertje met een open douche. Nee het is niet een nudistenpark maar de douche heeft geen plafond en de muren zijn van rotsblokken. Een hele nieuwe ervaring voor ons beiden. Plakkend van het wandelmetderugzakzweet eerst even de douche uitgeprobeerd en op ons terras gelunched met..... witte bammetjes met hagelslag! Hierna zijn we op een nieuwe gehuurde motor naar het Sacret Monkey Forest Sanctuary gereden. Dit is een soort bos midden in de stad (de stad is er eigenlijk omheen gebouwd) waar veel tempels staan en dus ook (de naam verraadt het al) veel apen rondlopen. Bij de ingang een zak bananen gekocht (achteraf niet echt slim) en het park ingewandeld. Toen Niek zijn eerste banaan uitdeelde werd een andere aap lichtelijk jaloers en besloot op zijn hoofd te springen, aan zijn haar te trekken, en in zijn nek te bijten. Met Niek zijn zachte hand werd het aapje even gecorrigeerd tot verbazig van de vele omstanders. Het park was erg mooi en we hebben hier ongeveer een uur rondgelopen. Toen kwamen we bij de toeristenshops. Normaal lopen we hier met een grote boog omheen omdat ze allemaal hetzelfde verkopen (nepzonnebrillen en een uit hout gesneden lul die als bieropener dient, das pas stevig vastpakken!, aldus NIEK). Omdat er gebouwd werd en er geen andere weg was moesten we dus toch langs de shops en raad het eens..... Floor haar drollenvanger (mooie broek) is gescoord. Niek moest zijn bananenbroekzak helaas vergeven aan de ’mooie broek’ omdat Floor bang was dat een aap er mee vandoor ging. De laatste bananen uitgedeeld, nogmaals besprongen door een aap, en toen terug gelopen naar de motor. Zonder enig idee gewoon maar ergens heen gereden wat voor mooie plaatjes zorgde. De helmen die we gekregen hebben bij de motor zijn ook erg... ”bijzonder”. Het is een plastic omhulsel met daarin wat piepschuim. De voering zakt over je ogen en de maat is XL. Erg veilig allemaal dus. Ook hier hebben we weer een leuke foto van gemaakt. Na de rit naar het Ubud palace gereden waar we een Balinese dans hebben gezien. Hierna zijn we naar het internetcafe gereden waar we nu enigzins hongerig zitten haha.

Dit was het dus weer voor nu! We gaan eerst even onze maagjes vullen en morgen staat er nog een dag Ubud in de planning. Daarna gaan we terug naar Java waar we nog meer Hikes gaan doen. Hierover later meer!

Dikke zoenen

Broer en Zus, ondertussen met een gebruinde tint! ;)