Selamat malam! (goedenavond)

Vanuit Kuta, Bali dit keer! Weer een stukie gereisd in een paar dagen, hier komt de update:

Woensdag 6 mei hebben we uiteindelijk toch een ticket kunnen boeken, in een klein reisbureautje weliswaar die ze voor dezelfde prijs als op internet aanbiedt. Nu de terugreis qua vliegen (om onze terugvlucht naar Nederland vanuit Singapore te kunnen halen) eenmaal geregeld is, reist dat wel weer een stuk relaxter! We hebben die dag de 16:00 trein naar Solo genomen (vanuit Yogya) waar we na krap 2 uur aankwamen. In ‚onze bijbel' hadden we al bekeken naar welk hotel we wilden en een becakrijder was zo te vinden. Aangezien we toen de enige toeristen waren die aankwamen maakten ze bijna ruzie wie je ‚mee mag nemen'. Uiteindelijk ons met beide backpacks in 1 becak gepropt (jammer dat we daar geen foto van konden maken, best een grappig gezicht, zo'n overvolle bakfiets) en werden we bij een leuk hotel gedropt. Solo is een leuk dorpje/stadje dat eigenlijk net een beetje ontdekt wordt door toeristen. Tijdens een bakkie kopi gulah op het bijbehorende terrasje kwamen we in contact met Anke en Marc die al 9 maanden op reis waren. Zij wilden nog naar Sumatra (waar wij al geweest waren) en wij wilden nog naar Bali (waar zij al geweest waren) dus we hebben leuke tips kunnen uitwisselen. Tegen etenstijd las Floor in de lonely dat je bij ‚Mas Mul' cobra kon eten.... Aangezien Niek dat altijd al wilde doen, heeft Floor eerst even bedacht of ze dat aandurfde voordat het aan Niek werd doorgespeeld. Afijn, er stond dus cobra op het menu die avond. We vroegen de eigenaar van het hotel waar het was, die meteen een becak voor ons regelde die ons er heen bracht en ons weer mee terug naar het hotel nam. Wij dachten nog; dat is ook wat, moet die man dan buiten gaan zitten wachten terwijl wij in het restaurant zitten te eten..? Maar eenmaal aangekomen bij ‚restaurant Mas Mul' werd het wel duidelijk. ;) Het was niet meer dan een plank hout op paaltjes met daarnaast een wokje op houtskolen en een snijblok, langs de kant van de weg. Achter de tafel hing een groot soort spandoek met de naam van het restaurant en een grote foto van een cobra met de tekst; cobrasaté... dat dan weer wel! ;) De ‚kok' sprak geen woord Engels maar na een korte bevestiging op zijn uitnodiging: cobrasaté? Was het al geregeld. Net toen we ons afvroegen waar hij die slang dan toch vandaan zou halen, kwam er een juten zak tevoorschijn waar de man een levende, blazende cobra uit haalde. De man legde de slang op de grond om hem aan ons te laten zien. Hij bleef op zijn staart staan, tot grote ergenis van de cobra zelf. Daarna gebeurde het heel snel; de slang werd van achteren bij de kop gegrepen, op het snijblok gelegd, de kop werd afgehakt en het bloed werd in een kopje (met redbull) gegoten. De huid werd eraf gehaald, vlees gesneden, gebakken en klaar: cobrasaté. Eigenlijk heel gemakkelijk; appeltje eitje.. ;) Het bloed hoor je dan (in een teug) op te drinken, maar eigenlijk was dat alleen voor de mannen bedoeld. Floor kreeg daarom een rietje om er een beetje uit te drinken, zodat Niek de andere helft ‚heel mannelijk' achterover kon gieten. De saté was erg lekker mals, smaakte echt heel goed! Niek wilde de slangenhuid mee nemen, en na wat handen- en voetenwerk en de hulp van wendra die we wederom als tolk inschakelde via de telefoon, kregen we onze trofee mee. Als twee blije kinderen weer in de becak gestapt (binnen een half uur was het feestmaal binnen, vandaar dat de becakrijder kon wachten) en de hele terugweg „we ate cobra' gezongen. Eenmaal aangekomen bij het hotel toch nog maar wat nasi gegeten omdat de cobrasaté alleen niet echt een hele maaltijd was. Maar ja, waar kan je nou cobra eten voor 1,5 Euro? We hebben die avond met Anke en Marc afgesproken de volgende dag een biketour te gaan doen, door Solo, voor de volgende dag. Hadden we weer wa in het verschiet!

De volgende dag ontbeten met wederom nasi (hier heel normaal, maar na drie dagen verlang je toch wel eens naar wat anders) en om 09:00 met een groep van 7 (Anke, Marc, Dan, Matt, Simon en wij) op de fiets gesprongen achter de guide Patrick aan. Hoewel het erg heet was (bijna 40 graden) toch enorm genoten van de biketour. Wel weer even wennen links te fietsen, Floor zorgde soms voor gevaarlijke situaties wanneer dit weer even werd vergeten.. ;) Rechts een becak inhalen is nou niet bepaald dagelijkse kost in Nederland! Na 15 minuten ploeteren door het dwaze verkeer, met de kano (fiets en al) een rivier over gestoken. Vanuit daar was het veel rustiger fietsen door de prachtige natuur. Overal waar je keek; het was net een ansichtkaart! We hebben tijdens de tour vanalles gezien; hoe men rijstcrackers maakt, hoe tofu en tempe wordt gemaakt, hoe Arak (rijstwijn van ongeveer 35 tot 40 procent.. waarvan we gelijk een flesje hebben gekocht voor wel 33 Eurocent) wordt gebrouwen, hoe de Gamelan (Indonesische gong die gebruikt wordt voor de muziek van de traditionele dansen) wordt gemaakt, we zijn langs een traditionele bakkerij geweest waar we heerlijk brood hebben gegeten (walhala voor broodmonsters zoals wij) en we hebben ook gezien hoe batik wordt gemaakt. Erg interressant allemaal en super om te zien. Na 6 uren fietsen (op oude zadeltjes, AUW!) de ‚bottoms' op een stoel gedeponeerd en daar even laten rusten. ;) Na wat geborrel met de ‚fietsgroep' besloten samen ergens wat te gaan eten en uiteindelijk van een heerlijke ‚rijsttaffel' (hier met dubbel f) genoten. Aangekomen in het hotel de Arak soldaat gemaakt en daarna heerlijk gaan slapen.

De volgende dag (vrijdag 8 mei) hebben we na het wederom nasi-ontbijt om 12:45 een trein genomen naar Semarang, de stad waar opa drie jaar heeft gewoond en gewerkt. Na 3,5 uur (enige vertraging) aangekomen en met de bijbel in de hand een slaapplek gaan zoeken. Dat bleek echter niet zo gemakkelijk... Eerst maar eens een becak geregeld die ons, ‚heel per ongeluk' afzette bij een duister travelbureautje en die na ons gesputter ons dan wel voor een absurd hoog bedrag naar het goede adres wilde brengen, die we aan het begin al aan hem doorgaven, afin. Floor was dus al direct klaar met die man en is uitgestapt, gevolgd door Niek, de man vloekend achter latend. Maar ja, en toen? Geen idee waar we waren want de straat stond niet op de kaart van onze ‚bijbel'. Na wat gezoek, toch het gewenste hotel gevonden, maar die was vol...Hoewel we in de dagen dat we in Semarang waren serieus geen 1 toerist hebben gezien, zaten bijna alle hotels vol, en na 2 uren ronddwalen eindelijk een slaapplek kunnen vinden, voor een iets duurdere prijs. De prijzen van de hotels hier zijn stukken hoger, en we hebben nou niet echt een duidelijk verschil gezien met de goedkopere hotels waar we hebben geslapen. Blij dat we in ieder geval ergens konden slapen, daarna op pas gegaan en ergens gegeten. Floor las dat het restaurant ‚Toko Oen' al sinds 1936 in Semarang zat, dat moest Opa haast ook wel gekend hebben dachten wij dus daar een heerlijke maaltijd gegeten, onder het genot van een vreselijk valse karaoke, wat wel weer voor veel lachbuien zorgde. Na een belletje met Opa bleek inderdaad dat Opa daar vroeger vaak at en een oud gediende die toen in de bediening werkte, kende. Wat een toeval was dat al zo op de eerste dag in Semarang! Geweldig dat 60 jaar later wij daar een maaltijd eten.

De volgende dag, zaterdag, begon de speurtocht naar Opa's oude werk en Opa's oude huis. Met wat gebrekkig Indonesisch (dat we hadden vertaald) op pad gegaan en al vrij snel aan de praat geraakt met Dian, een Indonesische vrouw die erg behulpzaam was. Zij wist ons te vertellen dat ‚ Lawang Sewu' het oudste en grootste (oud Hollanse) kantoor was van Semarang dat ook nog eens in geheel de oude stijl is gelaten. Eerst nam ze ons mee (in de auto, erg lief) naar een toeristenbureau waar ze misschien wisten waar de straat lag waar Opa vroeger had gewoond (sumbingstraat), maar die was helaas dicht dus daar konden ze ons niet verder helpen. Daarna bracht ze ons naar Lawang Sewu dat ook nog eens net opengesteld bleek te zijn voor een paar dagen. Helemaal goed dus, we konden een kijkje binnen nemen! Na wat rondvragen, bleek dit inderdaad het oude gebouw te zijn waar Opa altijd werkte. Er hingen ook veel oude foto's van vroeger, echt super om allemaal te zien. Na een belletje met Opa begrepen we dat de derde verdieping het kantoor van Opa was en daar mochten we ook een kijkje nemen. Erg leuk om daar, 60 jaar later, rond te lopen. En wat een toeval ook dat we naar binnen konden, normaal is het namelijk altijd dicht. Dat moest waarschijnlijk zo zijn! Tijdens het speuren in het gebouw zijn we ook weer regelmatig als beroemdheden op de foto gegaan. Iedere student die ons hier zag stond klaar met de camera en als je weg loopt, lopen ze gwoon achter je aan dus hebben we het maar een beetje op ons af laten komen. In Nederland gaan we immers gewoon weer verder met ons anonieme leventje ;) Daarna zijn we naar een begraafplaats voor Nederlandse militairen geweest omdat we dachten dat Opa's oude huis daar dichtbij was. Iedereen daar was zo behulpzaam, de 60 jaar oude kaart werd erbij gehaald en toen bleek dat we een andere richting op moesten; richting het ‚Candi memorial'. Na deze indrukken eerst wat gegeten bij een bakkerij en toen in een microlet gestapt richting Candi. Daar aangekomen was het speuren geblazen. Omdat we alleen een straatnaam hadden, waarvan we niet wisten of die ondertussen niet al veranderd was, en er veel straten waren die in aanmerking kwamen (we begonnen elk oud uitziend huis al te verdenken), eerst maar eens rond gaan vragen. Een aardige man, die ons gebrekkig Indonesisch goed begreep (vertaald in het nederlands liep de zin: „Opa Nederlands wonen Semarang, JL Sumbing nummer 4, 60 jaar vroeg') stuurde ons in de goede richting. Na een korte wandeling kwamen we inderdaad een Sumbing (vroeger Soembing) straat tegen en waarempel, het tweede huis aan de linker kant (zoals Opa het zei) had een nummer vier. Helemaal blij, aangebeld en met de eigenaar van het huis, die godzijdank goed Engels sprak, om de tafel gaan zitten. Na een korte uitwisseling van feiten wist hij ons te vertellen dat het huis met huisnummer 2 uit de jaren 80 stamt en dus later is gebouwd. Het huis met (nu) huisnummer 6 zou vroeger dus huisnummer 4 hebben (snappen jullie het nog?) en daar woonde nu de oma van de man met wie we aan het praten waren. We mochten met hem mee naar zijn oma, omdat dat waarschijnlijk het huis was waar Opa vroeger woonde. Toen we binnen kwamen en uitlegden wie we waren en de reden dat we binnen kwamen vallen, werden we meteen hartelijk ontvangen. Het oude mensje (77) kon nog Nederlands en liet ons het hele huis zien. Alle details die we van Opa wisten klopten met wat we vonden, dus we hopen heel erg dat Opa het huis op onze foto's herkent! Toen we vroegen of we met ‚oma' op de foto mochten zei ze: „Moment, ik ga altijd graag goed gekleed op de foto'. Na een metamorfose kwam ze prachtig gekleed weer terug en hebben we een foto gemaakt. Ze zei, toen we weg gingen, dat als we weer een keer terug kwamen naar Java, Semarang, we altijd in haar huis konden slapen. Zo ontzettend lief, echt een hele belevenis! Helemaal vol van onze vondsten iets gedronken, een taxi terug genomen, en een restaurant gezocht, wat weer een geheel nieuwe zoektocht bleek. Uiteindelijk wat in de maag gekregen en een sapje gedronken bij het leuke vrouwtje die we de dag ervoor, tijdens een andere zoektocht naar Internet, ontmoet hadden. Voldaan van de fantastische dag in slaap gevallen.

Zondag (gisteren) besloten weer verder te trekken. We zaten aan de richting Surabaya te denken en vanuit daar langzaam naar beneden te trekken richting Bali, maar eenmaal op het treinstation aangekomen (de microlet moest zich serieus door een halve meter water werken want het had heel erg hard geregend) bleek een enkeltje Surabaya (4 uur treinen) duurder van een enkeltje Bali (19 uur bussen) dus die keuze werd snel gemaakt: Bali eerst dan maar, wat een lastige beslissingen moet een mens soms maken ;) Om 3 uur die middag vertrokken we naar Bali en vandaag kwamen we daar om 10 uur aan. Uiteindelijk, na 2 uur reizen van bus naar bus, aangekomen in een cultuurschok genaamd Kuta... Dit is even heel andere koek, als je van Sumatra en Java komt! Waar je in Sumatra en Java wordt ondergedompeld in de Indonesische cultuur en waar toersisten vaak zeldzaam zijn, wordt je hier overdonderd door een toeristenwalhala en moet je de Indonesische cultuur zoeken... Het is hier net het Spaanse Salou waar het gaat om gezien en gezien worden, een complete tegenstelling van wat we tot nu toe gezien hebben. We hebben totaal niet meer het idee in ‚Indo' te zijn, aangezien je de locals hier moet zoeken, in plaats van de toeristen... heel even wennen dus en het langzaam op ons in laten werken!

We denken hier een tijdje te verblijven (hoogst waarschijnlijk toch iets meer cultuur opsnuiven, of in ieder geval daar naar zoeken) en daarna willen we de zuidkust van Java verkennen op onze weg terug naar Singapore om de terugvlucht te halen.

We gaan nu een hap eten scoren, de foto's uploaden is een drama hier dus we hebben eerst geprobeerd zoveel mogelijk foto's voor Opa op het net te zetten. De andere foto's komt een andere keer, als we weer op Java zitten kunnen we namelijk veel goedkoper Internetten.

Liefs en dikke zoenen, speciaal een dikke zoen voor Opa en Oma,

Niek en Floor

p.s We kwamen er trouwens achter dat Bali weer een uurtje later is, dus we hebben nu 6 uur tijdsverschil met Nederland!