Selamat Pagi! (Goedemorgen)

We zijn ondertussen op het tweede eiland aangekomen: Java in het knusse en sfeervolle Yogyakarta! Maar hoe zijn we hier naartoe gereisd? Lees & huiver ;)

Woensdag 22 april hebben we ons laatste verhaal geschreven vanuit Bukittinggi,wat al met al bijna 3,5 uur heeft geduurd... Je moet hier soms erg veel geduld hebben met het internet, vooral als je ook foto's wilt uploaden en als je dan ook nog twee perfectionistische Vuurboompjes achter de computer hebt zitten,duurt het allemaal net even wat langer! Maar wezijn daarna, uiteindelijk tevreden met het eindresultaat ;), uiteten geweest met Wendra en Ben in een typisch Indonesisch restaurant. Natuurlijk eten met de handen (daar zijn we nu erg bedreven in) en allerlei nieuwe dingen geprobeerd... met de nadruk op geprobeerd... Denk dan bijvoorbeeld aan een overheerlijke koeienmaag gevuld met ei... Dat is weer eens wat anders, echter niet geheel weggelegd voor onze eigen maagjes! Donderdagochtend (23 april) zou Niek even lekker gaan douchen (een goede douche is hier schaars en we waren in onze nopjes dat we er eindelijk eentje hadden gevonden, dan kan je er echt de avond van te voren al naar uitkijken...), maar er bleek niet zoveel waterdruk te zijn. Niek dacht dat het aan de ring van de douchekop lag en wou die 'even' verschuiven. Helaas voor Niek is 'geduld'en iets doen 'met beleid' soms enigzins lastig zo in de vroege ochtend als je net de slaap uit de ogen wrijft (al herkenbaar pap? ;) dus na een paar minuten zuchtend en steunend proberen voorzichtig aan de ring te draaien, uiteindelijk toch de hele ring er met grof geweldafgesloopt.Dan maar op de traditionele manier douchen; met een emmer en koud water uit de kraan! Niek dacht de ravage aan de douchekop wel te kunnen verbloemen (op afraden van zuslief), maarnatuurlijk bleef het niet onopgemerkt voor, onze toch al grote vriend, de manager. Na watdiscussies heen en weer, waar Wendra alstolk optrad omdat de manager ineens geen Engels meer kon,toch tot een overeenkomst gekomen en hebben we voor een redelijke prijs een nieuwe douchekop gekocht die in onze nieuwe kamer werd geplaatst (we zouden die dag gaan verhuizen naar een goedkopere kamer).

En vrijdag kwam dan toch de dag dat we Bukittinggi gingen verlaten! Om 14:00 vertrok de bus richting Parapat (aan het Toba meer) waar we strondmazzel mee hebben gehad. Het was namelijk een lege, grote tourbus voor ons alleen omdat deze bus die nacht ervoor een groep moest vervoeren van Medan naar Padang en op de terugweg via Bukittinggi kwam rijden. Had Wendra voor ons geregeld, helemaal niet vervelend! Na 15 uur rijden over de trans Sumatran highways (wat meer een vergelijking heeft met een kraterlandschap) kwamen we de volgende ochtend aan om 07:00 in Parapat. En waar heb je dan eerst zin in na zo'n lange busrit? Juist: een lekker bakje koffie...en niet 10Indonesische proppers die als een vliegenzwerm om je heelvladderen en proberen je te interreseren voor een leuk (natuurlijk altijd erg goedkoop) hotel waar ze, heel toevallig, altijd nog net 1 kamer speciaal voor jou hebben. Uiteraard voor een special price my friend.Met wat moeite toch de zwerm redelijk kunnen ontwijken (met verstand op nul) en wakker kunnen worden met een kopi gulah uitkijkend over de markt die net driftig werd opgebouwd. Prachtig om te zien, al die oude mensjes die al hun hebben en houwen aan het uitstallen zijn en je met een tandenloze glimlach stralend begroeten. De boot vertrok 08:30 richting het Samosir island, dat midden in het Toba meer ligt. We meerden aan in Tuk Tuk, een dorpje aan de kust. Na een korte, maar wel pittige, wandeling met de backpacks op de rug, neergestreken bij ' Christina's guesthouse' waar je een huisje kon huren voor 3 Euro 30 per nacht! En met als bonus: ze hadden een schattige pup die ons elke ochtend kwam begroeten! (zie foto's). Nadat we ons een beetje hadden opgefrist hebben we een motorbike gehuurd om het eiland een beetje te verkennen. We hebben zelf maar even om twee helmen gevraagd, na wat aandringen want volgens de verhuurder waren helmen toch veel te warm? Uiteindelijk als twee prof moterbikers (Floor rekent voor het gemak zichzelf, achteropzittend, hier ook bij, die taak moet natuurlijk niet onderschat worden ;) reden we al lachend RECHTS de weg op om er naar een paar minuten achter te komen dat ze hier toch echt LINKS rijden...Dit was vervolgens het startsein voor een hele dag in een deuk liggen, Niek moest het schakelen eerst even onder de knie krijgen, aangezien de motor een vrij korte voetkoppeling had, waardoor Floor zowat bij elke versnelling of bijna achterover kukelde van de motorbike, of een paar tandafdrukken achterliet in Niek zijn schouders... Al hortend en stotend, waarbij we regelmatig even moesten stoppen omdat Niek niet verder kon rijden met tranen in zijn ogen van het lachen, kwamen we aan bij een prachtig uitzicht over het meer waar we verse vis hebben gegeten. Daarna met de motorbike een steile berg op (Floor is voor haar eigen veiligheid maar even gaan lopen) waar een echte hotspring was, gloeiendheet water dat zo uit de berg naar beneden loopt. Omdat het water een beetje te heet was voor de temperatuur van de dag (ruim 35 graden) daar even een kopi gulah gedronken, een hele speciale welteverstaan. Het schattige oude mannetje bracht ons hevig trillend (waarbij hij niet echt zijn best deed de kopjes in bedwang te houden, hier drinken ze de koffie namelijk uit het schoteltje en niet uit het kopje) tweeschoteltjes koffie... Jekon met moeite een plekje op het kopje vinden waar geenkoffieprut op zat, maar eerlijk is eerlijk; de koffie was goddelijk. Een ware traktatie.Hierna weer terug gereden richting het guesthouse en daar even op internet gezeten. Daarna zijn we, zonder regenjassen en/of poncho's, richtinghet bamboo restaurant gelopen en onderweg werden we, hoe kan het ook anders, verrast door een onweersbui. Gelukkig bracht een reuzenbananenblad uitkomst,die we dankbaar als familieparapluhebben gebruikt. Na het eten van een, enigzins teleurstellende, seafoodpizza (doorNiek getiteld; een tweedehands cracker metwarme kaas, een drupje tomatensausen her en der wat vis) de rekening gevraagd. Ach ja, dachten we, kan gebeuren dat je een keer iets eet wat niet zo lekker blijkt. Het was niet duur dus we zouden gewoon betalen en weggaan. Totdat we de rekening voorgeschoteld kregen... De pizza's bleken ineensdrie keer zo duur dan dat er op het menu stond en ze hadden bij het rekenen ook nog 'per ongeluk' 10.000RP extra erbij gefrutseld. Dan moet je dus net Niek hebben... zelf kok endie een hekel heeft aan het gevoel beduveld te worden. TerwijlFloor wijselijk muisstil en op het gemakje alle spullen inpakte, heeft Niek dede bediening erop aangesproken en geen cent meer betaald dan dat nodig was. Helaas gebeurt het nogal vaak dat je als toerist beduveld wordt met prijzen. Dat kan soms erg vervelend zijn omdat je het gevoel krijgt dat je niemand kan vertrouwen en alles moet narekeken. Eenmaal thuis die avond een biertje gedronken en heerlijk geslapen. De volgende dag helemaal niets gedaan, heerlijk geluierd, het dorpje Tuk Tuk verkend, sapjes gedronken, gepooled in een uitgestorven bar, veel gelachen, gegeten en weer het bed in gedoken.

De dag erna (27 april) hebben we om 09:00 de boot terug naar Parapat genomen en vanuit daar een bus gepakt naar Medan, een busrit van 5 uur, natuurlijk weer een hele belevenis opzich. We moesten snel instappen omdat we ergens langs de kant van de weg stonden. Tijd om de backpacks onderin de bus te leggen was er niet en achterin de bus was alles vol. Dus de eerste twee uur debackpacks op schoot, wat voor erg lachwekkende taferelen zorgde. De meneer die in de bus werkte (leek erg op zo'n aapje uit de film Jumanji)was de hele tijd heel zenuwachtig en wilde onze backpacks achterin leggen, daar was echter totaal geen plek dus hielden wijze maar op schoot. Niek had zijn tas eerst op een plek naast zich staan en werd er langzamerhand doodziek van dat iedereen op zijn schouder zat te tikken 'Sir, your bag, your bag!'. Een wijsneus achter Niek weesNiek er even vriendelijk op dat alsNiek en zijn tas twee plekken bezet hielden, hij dan ook voor twee plekken moest betalen. Niek, onderhand lichtelijk kokend, vroeg hem daarop of hij dan ook de bus uit zou gaan alsNiek voor drie plekken zou betalen... Daar had de wijsneus niet van terug engelukkig konden wijdaarnaachterin zitten en de backpacks achterin leggen omdat er mensen waren uitgestapt. Eind goed al goed ;) Onderweg werden er twee rieten manden met scherp uitstekende ijzeren draadjes ingeladen, maar het Jumanji aapje lietdeze echter in het gangpad van de bus liggen, waardoor later een nietsvermoedende passagier werd verrast bij het instappen en een flinke jaap in zijn oor had. Dit bloedde hevigen omdat wij er naast zaten, hadden we onze verbandkit erbij gepakt. Deze situatie bleek nogal lachwekkend voor iedereen, terwijl de verwonde man zijn bloed overal op smeerde in zijn poging de bus in te komen. Na veel gedoe, en een half lege verbandkit later, was het bloeden gestopt en was de rust wedergekeerd. Toen we er bijna waren en uit wilden stappen(wij warenblij bijna uit de bus te kunnen) en net toen Floor dacht dat het niet erger kon,spuugde het Jumanji aapje een grote, bruine pruimtabakrochel midden in het gangpad... en bedankt!Je maakt wat mee, zo tijdens een doodgewone busrit naar Medan! Wij beginnen ons echter serieus af te vragen of wij dit soort situaties miscchien aantrekken.. haha.

Eenmaal aangekomen in Medan hielp een aardige medepassagier ons aan een becak (een motor met zijspan) die ons, opgepropt in het kleine bakkie, naar het busstation bracht aan de andere kant van de stad, waar de bussen naar Bukit Lawang vertrokken, want dat was de uiteindelijke bestemming. Daar aangekomen werden we meteen aangesproken door iemand met een minibus, die ons voor een buitensporige prijs wel naar Bukit Lawang kon brengen. Wij wilden graag een publieke bus nemen, en na wat gezoek, die ook gevonden. De meneer van de minibus wilden ons net zo lang laten wachten op die plek totdat er geen publieke bussen meer gingen (met het verhaal dat de publieke bus echt langs zou komen) en we wel met zijn minibus moesten, maar gelukkig was Niek zo scherp even rond te vragen waaruit bleek dat we op de verkeerde plek stonden. De rit met de publieke bus duurde drie uur en was wederom een belevenis opzich. Niet alleen vanwege de ongeordende wegen door de jungle, maar ook vanwege een plaatselijke politieagent die een ware entertainer bleek tijdens de rit. De ene grap na de andere schudde hij uit zijn mouw, waarbij hij zelf erg hard lachte en niet hoorde dat het voor de rest stil bleef in de bus... Wij vonden hem wel lijken op een combinatie vanRon Brandsteder en (voor de eilanders) Piet Olie (vooral de lach), omeven een idee te schetsen! Eenmaal aangekomen doodmoe een schattig hostel uitgezocht, heerlijke Nasi Goreng gegeten en gaan SLAPEN!

De volgende dag in Bukit Lawang een beetje rondgelopen. De lonely planet gaf al aan dat je Bukit Lawang even de tijd moet geven voordat je gillend weer weg gaat, en dat bleek inderdaad zo te zijn. In 2003 was het dorpje half weggevaagd door een overstroming waarbij 280 mensen zijn omgekomen. Dit was een enorm verlies voor het dorp en het toerisme heeft een aantal jaren stil gestaan. En zelfs nu, jaren later, voel je als toerist die sfeer nog een beetje. Hoe prachtig Sumatra ook is, de toeristen weten het eilandniet echt te vinden (meer Java, Bali etc.) en de plaatselijke bevolking kandaardoor soms amper rondkomen. Sommige mensen zijn hierdoor wat moedeloos en datmerkten we overal waar we kwamen. Het is net alsof zeer allemaal niet zoveel zin meer in hebben. De tegenhangers daarentegen (de fanatiekelingen) proberen uit elke toerist een slaatje te slaan, en wat je als toerist ook nodig hebt, iedereen heeft altijd wel'een neefje' die dat voor je kan regelen. Alleen betaal je dan wel de hoofdprijs. Wij wilden bijvoorbeeld een vliegticket boeken, alleen bleekhet internet net die dag ervoor stukgegaan te zijn en deed ons Indonesisch nummer het niet; geen service in de jungle, wat nogal logisch is natuurlijk. We konden wel een ticket boeken bij een neefje van iemand die wij weer ontmoet hadden, maar dat was voor zo'n hoog bedrag dat we het maar hebben laten zitten. Wij wisten toevallig de prijzen ongeveer voor de tickets omdat we al wat research hadden gedaan, maar het is gewoon jammer dat je daar constant voor op jehoede moet zijn. Toch, als je je daar eenmaal doorheen bijt en je de mensen een beetje leert kennen, is Bukit Lawang een prachtige plek om te zijn. Die eerste dag hebben we niet zoveel gedaan omdat alles een beetje tegen zat, maar die dag erna hebben we een dagjungletrek gedaan met 'Jungle Eddy' om Oerang Oetangs te zien in het wild. Het hiken door de jungle was pittig, maar we hebben 6 Oerang Oetangs gezien! En prachtig,wat een mooiebeesten zijn dat! Ook hebben we Thomasaapjes gezien, en eentje at heel dichtbij een vrucht op, we konden zijn voetjes aanraken. Halverwege hebben we in de jungle gelunched, heel idyllisch op een boomstam met het uitzicht over de dichtbegroeide jungle, voordat we weer terug gingen hiken. Een superdag! Die avond werden we uitgenodigd voor een visbbq door Marieke en Anan en (een andere) Eddy. We hebben heerlijk gegeten, Tuak gedronken (palmwijn,erg lekkere dit keer) en een beetje gezongen en gitaar gespeeld.

De volgende ochtend (Koninginnedag) zijn wemet een becak naar het busstation van Bukit Lawang gegaan en daar een minibusgenomen (voor slechts 1Euro) richting Medan. De buschaufeur zatechter erg relaxedsigaretten te roken terwijl wij maar zaten te wachten in de busop dat we zouden vertrekken. Na een tijdje drukte Niek (oeps, per ongeluk) op de toeter en binnen 5secondenzat de buschauffeurineens in de bus en gingen we op weg! :)In Medan een taxi genomen naar het vliegveld en daar ter plekke een vliegticketgeboekt naar Jakarta, 2 uur later vlogen we en om 18:00 stonden we inJakarta zelf. Daar hebben we een bus gepakt naar het treinstation (nadat de eerste voor ons neus wegreed...)omdat we eigenlijk meteen door wildenreizen naar Yogyakarta. Omdat we toch wel erg moe waren, wenog niet gegeten hadden en het per slot van rekening Koninginnedag was :) besloten we een nacht te slapen in Jakarta en een treinticket te boeken voor de volgende ochend 08:15. Met de treintickets op zak hebben we een becak geregeld en na een half uur rondrijden (de arme chaffeur kon het maar niet vinden) eindelijk het hostal naar keuze gevonden. De chauffeur een extra tip gegeven en om 21:30 wat gegeten EN natuurlijk wat gedronken op de Koningin! Na het eten in een karaokebar gezeten met zeer toegewijde zangers en muziekanten...en daar nog een heuse 'wet dream' gedronken (een of ander shotje). We hoorden die avond ook het absurde bericht van de auto die de bus waar de koningin in zat wilde raken... wat zijn er toch vreemde figuren in Nederland zeg!

De volgende ochtend, lichtelijk moe van de weinige slaap,hebben we de trein genomen naar Yogyakarta, waar we 9 uur later aankwamen. Yogyakarta is een knusse, sfeervolle stad, een warm welkom na een lange treinreis. We hebben hier een ontzettend leuke homestay gevonden met eentuin, veel kunst en prachtig gebouwd allemaal, helemaal verliefd! We kunnen zelf koffie en thee maken in het keukentje wanneer en hoeveel we willen en we hebben een gigantisch bed met een idem muskietennet. Dit alles voor slechts 5 Euro per nacht. Die avond lekker ergens gegeten, gekletst met andere reizigers en voldaan op bed gegaan. Vandaag staat in het teken van internet, verhalen schrijven, foto's branden en uploaden, skypen etc. en daarna gaan we deze prachtige stad verkennen met al het moois eromheen. We denken hier wel een dag of 5 te blijven, en dan treinen we weer verder naar iets anders leuks, dat plan smeden we hier! We hebben gisteren met opa gebeld en we willen in ieder geval alles zien wat hij vroeger heeft gezien en waar hij altijd zo mooi over vertelde. We volgen dan ook zijn reis, zoals hij vroeger heeft gereisd en gaan ook zeker nog naar Semarang, waar hij drie jaar heeft gewoond en gewerkt. Het is heerlijk om op Java te zijn en te weten dat we alle tijd hebben te ontdekken wat Opa jaren daarvoor al heeft gedaan!

We gaan hier met volle teugen van genieten en dan pas is Bali aan de beurt! :)

Tot een later verhaal!

Liefs Broer en Zus

p.s sorry voor de vele maltjes; de foto's moet je hier per 10 uploaden, anders loopt de boel vast.