Hey mensen!

Hier weer even een verhaal van ons. We zijn iets langer in Bukittinggi gebleven als dat we dachten omdat het platteland hier ons zo bevalt!

We zijn zoals gepland vorige week donderdag om 10 ‘s ochtends naar Bukittinggi vertrokken. Bij aankomst hebben we een kamer geboekt in Hotel Gallery. Heel schattig hotelletje met een heerlijk terras alleen waren de kamers te duur en hadden we een koude douche. Later die dag zijn we wat gaan drinken in Café Canyon en daar hebben we Wendra en Ben ontmoet. Wendra is de eigenaar van het café en hij verzorgt trips in de jungle en hikingtrips, bijvoorbeeld het beklimmen van de Merapi vulkaan. Ben is het neefje van Wendra. Na een beetje overleggen hebben we daar een 2-daagse jungletrip geboekt en een nachtelijke klim naar de top van de vulkaan zodat we de zonsopgang daar konden zien. Hierna zijn we rond gaan lopen in bukittinggi. Echt een heerlijk klein dorpje waar veel toeristen komen. De gemiddelde indonesiers hier kunnen wel een woordje nederlands zoals: Hoe gaat het? En Lekker eten! Echt lachen. Wederom na onze struintocht bij Café Canyon beland voor een biertje en een hapje en daarna met Ben naar het plaatselijke theater gegaan voor een show met heel veel dans (mensen dansen hier op glasscherven) en Pencak Silat. Pencak Silat is de verzamelnaam voor traditionele Indonesische krijgskunsten. Per streek zijn traditioneel verschillende stijlen ontwikkeld, die vaak lokale dieren imiteren. De Pencak Silat is in Indonesië sterk vermengd met mentaal spirituele elementen, waarbij fysieke en geestelijke ontwikkeling hand in hand gaan. In Europa is de fysieke kant het meest bekend. Helaas ging de show wegens onvoldoende opkomst niet door . Niek heeft nog wel met de band gespeeld. Ze hadden een soort Xylofoon van grote koperen potten. Elke pot had een andere klank. Niek heeft ze “vader jakob” geleerd en het was echt gezellig. Indonesiers zijn echt supervriendelijk. Na de show zijn we naar de hotelkamer gegaan en na een heerlijke (ahum) koude douche in bed beland.

Vrijdag zijn we met Wendra en Ben naar een traditionele Minangkabau trouwerij van familie van de vrouw van Wendra gegaan. Was een idée van Wendra zelf, en hoewel Floor hier eerst een beetje sceptisch over was (alcohol en motoren in het debiele verkeer van Indo) zijn we toch gegaan omdat we in een moslimland zitten dus de meeste mensen drinken niet en op een bruiloft word er sowieso niet gedronken haha. We hebben zelf een motor gehuurd en Wendra (had eigen motor) en Ben hebben gereden. Durfden we zelf nog niet echt aan aangezien je hier links rijdt. Onderweg zijn we langs een canyon gereden waar de Japanners tunnels hadden gemaakt in de Tweede Wereldoorlog. Later zijn we gestopt op een Indonesische markt, ook wel pasar genoemd. Elke maandag en vrijdag is het markt en het is er echt ontzettend druk en iedereen is aan het afdingen en onderhandelen. Erg grappig om te zien.

Toen we bij het dorpje van Wendra’s vrouw kwamen moesten we eerst in een houten hutje wachten met koffie en iets van minipizza’s en groene pepers (Niek was weer blij). We moesten wachten omdat de mensen in het dorp eerst aan het bidden waren. Bidden doen de mensen hier 5 keer per dag tussen 04:30 en 20:30. En bij elke dienst galmen de “allah akbars” je in de oren uit enorme speakers in de top van de moskee. Echt heel fijn als je uit wilt slapen. Na het bidden zijn we het dorpje ingereden en in het huis van de familie gaan zitten voor meer eten en een glas gekookt water. Floor en ik waren echter een beetje voorzichtig omdat onze maagdelijke maagjes niet echt gewend zijn aan het eten hier. Niets ligt in een koelkast en de pindasaus ligt schiftend in een emmer in de woonkamer. Toen Wendra zei dat we gewoon alles konden eten zijn we lekker gaan bunkeren. Een bruiloft hier betekend 3 keer in een dag jezelf rond eten. Na de snackjes zijn we naar het huis van de bruid gegaan voor een lunch. Je moest je slippers/schoenen uit doen en iedereen zat op de grond. De kamer was echt prachtig versierd met hele felle kleuren. Toen de lunch werd geserveerd vroegen wij ons af waar het bestek bleef maar in Indonesie zijn je 5 vinger van je rechterhand je bestek. Je moet nooit iets met links aan geven aangezien je daar iets anders mee schoonmaakt na de grote boodschap en de linkerhand word dus als onrein gezien. Het eten was echt heerlijk en met je handen eten beviel ons wel. Na de lunch werd de bruid opgemaakt met heel veel make up en veel goud. Ondertussen gingen de mannen van de familie van de bruid naar het huis van de bruidegom om de huwelijksvoorwaarden te bespreken. Dit is normaal binnen een uur besproken maar natuurlijk kwamen wij op een bruiloft terecht waar de onderhandelingen 2,5 uur duurde. Aangezien we daar op moesten wachten zijn we maar weer gaan eten (maaltijd nummer 3) en na de maaltijd zijn we de zonsondergang gaan bekijken met Ben. Echt mooi. Na de onderhandelingen was het feest en hebben we de bruid een envelop met 30.000 rupiah gegeven als blijk van waardering dat we erbij mochten zijn. Bij de Minankabau mensen hebben de vrouwen een hogere positie en zij is degene die het geld beheert binnen het gezin. Hierna moesten wij alweer naar huis aangezien het al donker was en we nog 1,5 uur moesten rijden. Rond 10 uur veilig thuis aangekomen en nog een biertje gedronken in Canyon Cafe en naar een nieuw hotel gegaan met warme douche en een goed ontbijt.

Zaterdag zijn we begonnen aan de 2-daagse hike door de jungle. Onze gidsen waren Ben en Augus (vriend van Wendra). We werden met een minibusje ergens gedropt waar we zo de jungle inliepen. Na een uur lopen moesten we een rivier oversteken. We hebben onze schoenen en sokken om onze nek geknoopt, rugzakje aangesjord en onze broekspijpen zo ver mogelijk opgerold. Vol vertrouwen begonnen we door het water te lopen tot we in het midden er achter kwamen dat het water tot aan de kruis kwam. Met een zeiknat pak op blote voeten allerlei rotsen beklommen (wij noemden het een “free footmassage”). Na al het geklim de schoenen weer aangedaan en na 2 uur lopen door de jungle hebben we langs de rivier gelunched. Wendra had vegetarische taco’s ingepakt met folie dus ze waren nog warm en echt heerlijk. Niek kreeg nog even bezoek van een waterbuffel (die beschermen hier de rijstvelden van allerlei beesten) wat natuurlijk weer en leuke foto opleverde. Na de lunch weer verder gegaan en ontelbare rijstvelden gezien. Augus legde ons uit hoe de rijst werd geplant en wanneer je het kon oogsten. Na een uurtje lopen kwamen we bij een houten hutje langs de weg waar we een bakje Kopi Gula (koffie met suiker) hebben gedronken. Hierna werden we met motoren naar een ander dorpje gebracht. We werden afgezet aan de voet van een afgrond met schitterend uitzicht op “Lake Maninjau”. Na een paar foto’s zijn we de afgrond ingewandeld om na een uurtje aan te komen bij onze slaapplek. Midden in de jungle stonden 4 houten hutjes met allerlei slaapkamertjes en 1 hut was “de zitkamer”. Ze hadden een douche en een wc. De wc was niets meer dan een hokje (zonder deur) met op de grond een soort van ingegraven dakgoot. Boven de dakgoot kwam een leiding uit de muur en hier liep constant rivierwater door heen. Best vernuftig dus. Je moet alleen wel soepel in de beentje zijn wat de mensen gaan hier gehurkt naar het toilet. De douche was een houten hokje met een grote specie emmer en een slakom. Ook hier stroomde constant rivierwater en met de kom kon je water uit de emmer scheppen en over jezelf heen gooien. Weer eens wat anders . Nadat we de hokjes verkend hadden en een slaapkamer uit hadden gekozen zijn we in de zitkamer gaan zitten voor een heerlijke rijsttafel. Na de maaltijd heeft Niek gitaar zitten spelen (eindelijk haha) en hebben we lekker biertjes en bananen(?)whiskey gedronken om vervolgens afgepeigerd in bed te belanden.

De volgende ochtend heerlijk gedouched haha en we kregen we als ontbijt banana pancakes en dit was echt heerlijk. Na het ontbijt (wederom met Kopi Gula) nog even een bezoekje aan de dakgoot gebracht en toen zijn we aan de tweede helft van de afdaling begonnen richting het meer van Maninjau. Dit was ongeveer 2,5 uur lopen met als beloning een heerlijke lunch. Floor had een Burrito (verassend ) en Niek een ommelet (ook erg verrassend). Na de lunch een heerlijke duik genomen in het meer en daarna zijn we met een busje teruggebracht naar Bukittinggi. Eigenlijk zouden we die avond de Merapi vulkaan beklimmen maar om de beentjes een beetje te ontzien hebben we dat een dagje uitgesteld. Wendra belde ons op (we hebben een Indonesisch nummer gekocht) en nodigde ons uit bij zijn ouderlijk huis om zelfgemaakte palmwijn te komen drinken (ja ja mensen, alcohol is hier niet schaars en ook niet duur). Wendra en Ben noemen zichzelf flexibele moslims. Met andere woorden: Ze drinken alcohol en hoeven niet te bidden. Mooi bedacht . De palmwijn was best te drinken maar kon niet op tegen de chardonnay en bordeauxtjes van Ada . Na de wijntjes lekker gaan slapen.

Maandagochtend zijn we met Ben en Jopie (echte naam yopi) naar Harrau Valley gereden om de watervallen te bekijken. Dit was ook echt prachtig alleen waren de watervallen echter klein omdat het niet heeft geregend de afgelopen week. Alsnog genoten van het uitzicht en na een lunch in het restaurant van een prachtige homestay (herberg) zijn we weer terug gereden naar bukittinggi om ons klaar te maken voor de klim naar de top van de vulkaan. Eerst heerlijke catfish gegeten met rijst en tofu en een superpittige sambal (ik zal een potje voor Jos meenemen ) en daarna batterijen gescoord voor de zaklampen. Om 10 uur ‘s avonds zijn we met motoren vertrokken naar de voet van de vulkaan. Om 22:30 zijn we begonnen met klimmen. Het was echt superzwaar (steil!!!) en het zweet brak ons aan alle kanten uit. De top is 2987 meter hoog dus het was een beste uitdaging. Elk uur hebben we 5 minuten pauze genomen en om 03:15 uur kwamen we aan op de campspot. Hier hebben we kopi gedronken en mountainsoup gegeten. Vanaf dit punt was het nog een uur naar de top. Om 04:45 zijn we begonnen aan het laatste stuk om uiteindelijk om 05:50 op de top aan te komen. We waren ruim op tijd voor de zonsopkomst en we hebben het gevierd met een slokje bananenwhiskey. Het is niet echt whiskey want er zit maar 11% alcohol in, maar het heeft echt een whiskeysmaakje. Na 200 foto’s genomen te hebben zijn we naar de krater gelopen waar het zwavel je om de oren vloog. Het rook precies als een afgestreken lucifer. De krater zelf was zo diep dat als je er een grote steen in gooide je 10 seconden later pas de plof hoorde. We zijn in totaal ongeveer 1,5 uur op de top gebleven en toen begonnen aan de afdaling. Halverwege waren we echt kapot en moesten we echt opletten waar we onze voeten neerzetten. We hadden onderhand ook ontzettend de slappe lach (dat krijg je na een nacht niet slapen) en dat maakte het hiken nog lastiger! Uiteindelijk waren we om 11 uur weer beneden en zijn we terug gereden naar Bukittinggi. Daar zijn we eerst gaan lunchen met een sloot koffie om ons een beetje wakker te houden. We hadden toen dus al 27 uur niet geslapen. Die middag hebben we onze kleren naar de wasserette gebracht. We hebben allebei dezelfde kleren aangehad tijdens zowel de hike als de klim dus we hadden echt medelijden met de vrouw achter de balie (vooral de sokken van Niek waren er slecht aan toe) haha. Toen zijn we naar een studio gereden die je kon huren om muziek te maken. Ben is drummer en erg goed. Niek heeft gitaar gespeeld en binnen 2 minuten konden ze al 2 nummer spelen. Floor heeft het gefilmd want ze durfde nog niet te zingen. Dus heeft niek gezongen en gitaar gespeeld. Filmpjes kunnen we helaas niet op internet zetten want het duurt ongeveer een uur per foto . Daarna zijn we lekker gaan eten en na de maaltijd zijn we gaan poolen met Wendra en Ben. Niek vroeg of de jongens vaker pool speelden waarop ze “soms” zeiden. Uiteindelijk hebben we de eerste ronden geen keu nodig gehad omdat Wendra en Ben alle ballen van de tafel speelden. Aangezien wij toen al 38 uur niet hadden geslapen hebben we er de brui aan gegeven en zijn we heerlijk gaan slapen.

Vandaag rond 10:30 wakken geworden en ontbeten. We hebben geen spierpijn (heel bijzonder) en we hopen dat we dit ook niet krijgen. We gaan vrijdag a.s. naar het Tobameer met de nachtbus. Deze doet er 19 uur over. Daar slapen we dan 1 of 2 dagen en dan gaan we richting Bukit Lawang om de oerang oetans te zien. We denken daar 2 of 3 dagen te blijven en dan vliegen we vanuit Medan naar Jakarta of Yogyakarta. We hopen een vlucht naar Yog te kunnen vinden om vanuit daar de borobudur te kunnen bezoeken en door te reizen over land naar Surabaya. Vanuit daar gaan we het volgende plan bedenken.

Dit was het weer voor nu. We vinden het erg leuk zoveel reacties te krijgen en we hopen eind volgende week weer een nieuw avontuur te posten.

Kussen!

Niek en Floor